Wanneer je al wat langer op deze aarde rondloopt dan weet je: zoveel mensen, zoveel meningen.
Op mijn eerste werkdag van het nieuwe jaar sprak ik binnen een kwartier twee mensen die daarvan het levende bewijs waren. De eerste was een man die me vertelde dat hij zó opgelucht was dat de feestdagen weer achter de rug waren. Sinds hij opgenomen was, leek het wel alsof de familie uiteen viel, de gezelligheid verdampte en het gemis met de dag groter werd. De feestdagen confronteerde hem te veel met alles wat hij kwijt was geraakt.
Meteen daarna sprak een vrouw me aan die duidelijk maakte dat ze het maar wat jammer vond dat de heerlijke decembermaand al weer voorbij was. Want sinds ze hier in huis woonde was ze zoveel kwijtgeraakt, ze zag haar familie veel minder dan eerst, en de sfeer was natuurlijk heel anders dan thuis. En daarom had ze juist zo genoten van de kerstdagen. Ze kreeg bijna tranen in haar ogen toen ze zag dat de kerstbomen afgetuigd werden.
Even later beklom ik de trap (u snapt het natuurlijk, mijn goede voornemens…) en schudde verwonderd mijn hoofd. Beide mensen hadden dezelfde ervaringen, maar verbonden daar tegenovergestelde conclusies aan. Vaak zeggen we dan: ja, het zal de aard van het beestje wel zijn. Maar dat is het niet alleen, denk ik. Zoals sporters zichzelf kunnen aanpassen tot het verrichten van prestaties waartoe ze dachten niet in staat te zijn, of zoals studenten soms grote moeite moeten doen om zich bepaalde kennis of vaardigheden eigen te maken, zo kunnen ook wij onszelf leren om op een gunstige manier met de werkelijkheid van alle dag om te gaan. Een manier die ons vooruit helpt, in plaats van ons tegenhoudt.
Anders gaan denken. ‘Omdenken’ noemen ze dat tegenwoordig. En die kunst komt, opvallend genoeg, met de jaren. Ga zelf maar eens na: als jongeling had je allerlei verlangens, wilde je van alles. En naarmate je ouder werd, kon je genoegen nemen met minder, meer genieten van kleinere dingen. Waar de jeugd uitkijkt naar een verre spannende vakantie, daar verlangen vele oudere mensen naar een gewoon leven. ‘Het beste leven is een gewoon leven’, formuleerde iemand het eens. En dat blijkt zo te zijn. Wij mensen zijn het gelukkigst wanneer we ons dagelijkse, kleine leven kunnen leiden. Wanneer alles ‘gewoon’ is. En dat komt natuurlijk omdat je gaandeweg de ervaring krijgt dat het gewone niet vanzelfsprekend is. Dat wil niet zeggen dat we elkaar een saai leven toewensen, maar wel dat we elkaar toewensen oog te hebben voor de gewone dingen, die vaak zo buitengewoon zijn.
Op mijn eerste werkdag van het nieuwe jaar sprak ik binnen een kwartier twee mensen die daarvan het levende bewijs waren. De eerste was een man die me vertelde dat hij zó opgelucht was dat de feestdagen weer achter de rug waren. Sinds hij opgenomen was, leek het wel alsof de familie uiteen viel, de gezelligheid verdampte en het gemis met de dag groter werd. De feestdagen confronteerde hem te veel met alles wat hij kwijt was geraakt.
Meteen daarna sprak een vrouw me aan die duidelijk maakte dat ze het maar wat jammer vond dat de heerlijke decembermaand al weer voorbij was. Want sinds ze hier in huis woonde was ze zoveel kwijtgeraakt, ze zag haar familie veel minder dan eerst, en de sfeer was natuurlijk heel anders dan thuis. En daarom had ze juist zo genoten van de kerstdagen. Ze kreeg bijna tranen in haar ogen toen ze zag dat de kerstbomen afgetuigd werden.
Even later beklom ik de trap (u snapt het natuurlijk, mijn goede voornemens…) en schudde verwonderd mijn hoofd. Beide mensen hadden dezelfde ervaringen, maar verbonden daar tegenovergestelde conclusies aan. Vaak zeggen we dan: ja, het zal de aard van het beestje wel zijn. Maar dat is het niet alleen, denk ik. Zoals sporters zichzelf kunnen aanpassen tot het verrichten van prestaties waartoe ze dachten niet in staat te zijn, of zoals studenten soms grote moeite moeten doen om zich bepaalde kennis of vaardigheden eigen te maken, zo kunnen ook wij onszelf leren om op een gunstige manier met de werkelijkheid van alle dag om te gaan. Een manier die ons vooruit helpt, in plaats van ons tegenhoudt.
Anders gaan denken. ‘Omdenken’ noemen ze dat tegenwoordig. En die kunst komt, opvallend genoeg, met de jaren. Ga zelf maar eens na: als jongeling had je allerlei verlangens, wilde je van alles. En naarmate je ouder werd, kon je genoegen nemen met minder, meer genieten van kleinere dingen. Waar de jeugd uitkijkt naar een verre spannende vakantie, daar verlangen vele oudere mensen naar een gewoon leven. ‘Het beste leven is een gewoon leven’, formuleerde iemand het eens. En dat blijkt zo te zijn. Wij mensen zijn het gelukkigst wanneer we ons dagelijkse, kleine leven kunnen leiden. Wanneer alles ‘gewoon’ is. En dat komt natuurlijk omdat je gaandeweg de ervaring krijgt dat het gewone niet vanzelfsprekend is. Dat wil niet zeggen dat we elkaar een saai leven toewensen, maar wel dat we elkaar toewensen oog te hebben voor de gewone dingen, die vaak zo buitengewoon zijn.
RSS-feed